پائولو کوئیلو کتابی دارد به نام « کیمیاگر ». داستان شگفت انگیزی است ، و اگرچه نسبتاً کوتاه است ، به نظر من ، بهترین داستانی است که کوئیلو نوشته و پر از حکمت است. مضمون داستان ، از یکی از بخشهای « أَلفُ لَیلَةٍ وَ لَیلَة » اقتباس شده است. البتّه در باب منشأ اصلی این داستان ادعاهای دیگری نیز مطرح شده که جای طرح و بررسی شان ایجا نیست. به هر حال ، نویسنده مفهومی را در این داستان مطرح می کند که آن را « افسانهء شخصی » می نامد ؛ آنچه روزی دوست داشتیم بشویم. بسیاری از ما ، شاید چیزی حدود ۹۹ درصد انسانها ، در گیرودار زندگی روزمره ، کم کم و یا یکباره ، این افسانه را فراموش می کنند. از آن یک درصد هم ، عده ای شان ، راه را اشتباه می روند ، به این معنا که ظلمت را رؤیای خویش قرار می دهند ، و در نهایت ، تلاشهایشان در دنیا به هدر می رود. أمّا عده ای سعادتمند ، هم اهدافشان نورانی است و هم در راه تحقّق آن ، به اندازهء لازم و کافی تلاش می کنند و در نهایت شاهد مقصود را در آغوش می کشند.

قومی به جِدّ و جَهد گرفتند وصل دوست

قوم دگر حواله به تقدیر می کنند

علم مفید آن است که أوّلاً : اهداف و آرزوهای ما را ، به صورت تصویری درست و حقیقی از آنچه می توانیم باشیم ، شکل دهد ، و ثانیاً : آنچه برای تحقّق آن رؤیا و وصول به آن مقصود لازم است را به ما بیاموزد. تحصیل این علم بر هر انسانی واجب است.