این حدیث قُدسی به سندهای متعدّد از رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم نقل شده که خدای متعال فرمود : « مَن أَهانَ لی وَلیّاً فَقَد بارَزَنی بِالمُحارَبَة. » « کسی که به ولیّی از أولیاء من إهانت کند ، به جنگ با من برخواسته است. »

ظاهراً مقصود از « ولیّ » در اینجا کسی است که در قلبش حالت اخلاص و محبّت نسبت حضرت حقّ و اولیاء او دارد و البتّه این محبّت و خلوص در ظاهر نیز نمود خواهد یافت.

یکی از بارزترین نشانه های محبّت ، ذکر محبوب است و مصداق بارز این ذکر ، تبعیّت از امر و نهی خدای متعال است. امّا به هر حال ، ذکر زبانی و ظاهری نیز مرتبه ای از ذکر است. و انسان باید حواسش باشد با اهل ذکر بد برخورد نکند و حتّی اگر در آنها انحرافی دید ، به بهترین شکل و با رفق و مدارا سعی در اصلاح امور آنها کند و – به تعبیر نقل شده از امام جعفر صادق صلوات الله علیه – عیوبشان را به آنها « هدیه » دهد.

سیّدنا الاستاد از آیة الله سیّد عبد الکریم کشمیری رضوان الله علیه نقل کردند که ایشان بارها می فرمود : « با اهل ذکر که یاد خدا می کنند ، از هر طائفه که باشند – حتّی از مذاهب دیگر – ، درگیر نشوید و موجب آزار آنها نشوید ، این کار آثار وضعی و سوء دارد. » و به عنوان یک نمونه و مثال ، نقل می کردند : « من در جوانی یک بار که به مسجد سَهله رفته بودم دیدم کسی با مریدانش با حالتی مخصوص که ظاهری زیبنده و متناسب با آن مسجد نداشت [ و البتّه خلاف شرع هم نبود ] ، ذکر می گویند. با بزرگِ آنها برخورد کردم و به او با شدّت این مطلب را تذکّر دادم. این قضیه سبب شد که تا مدّتهاى مدید موفّق به رفتن مسجد سهله نشدم و تا وقتی من و آن آقا با هم آشتی نکردیم این توفیق دوباره نصیبم نشد. چهار روز بعد از آن ، موانع تشرّف برطرف گردید. »