با عمل به شریعت و التزام به طریقت ، قلب انسان قابلیّت ادراک و شهود حقیقت را می یابد و آن گاه ، گویی وارد دنیایی دیگر می شود ؛ دنیایی بس شگفت ، با عجائبی پایان ناپذیر ( « یا مَن فی البِحارِ عَجائِبُه » ) و لذّت و حلاوتی که با همهء لذّات دنیا فرق می کند و با هیچیک از آنها قابل قیاس نیست ؛ « فيها ما تَشْتَهيهِ الْأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الْأَعْيُن » « در آنجا آنچه دلها آن را بخواهند و ديدگان را خوش آيد هست‏. » ( الزخرف ، بخشی از آیهء ۷۱ )