ارزش عمر انسان ، یعنی همهء زمان و سرمایه ای که در اختیار اوست ، بسیار بیشتر از آن است که در اموری صرفش کند که فائده ای دائم و کامل نداشته باشند. هر عملی نتیجه ای در پی دارد و انسان در راه هر هدفی زحمت بکشد بالاخره به بهره و ثمره ای خواهد رسید. امّا کدام ثمرات برتر و مهمتر و سودمند تر اند ؟ فرض کنید کسی طالب چیزی مثل طیّ الارض بود و در این راه ماهها و یا سالها زحمت کشید و فرض کنید این زحمات او طبق قاعده و بر اساس روشی درست بود و در نتیجه به خواستهء خود دست یافت ، این بسیار خوب است و قدرتی همچون طیّ الارض بسیار مهم است امّا آیا چیزی مهمتر از آن نیست ؟ و اگر هست آیا عقل حکم نمی کند که زمان خود را در راه تحصیل آن صرف کنیم ؟ وقتی انسان از این دنیا می رود و به عالم برزخ وارد می شود تمام این قبیل قدرتها را در همین دنیا می گذارد و اینها او را در آن عوالم همراهی نمی کنند. و اگر کسی که همّتش را فقط در این راه گذاشته در همین دنیا هم چشمش باز شود و برزخ خود را مشاهده کند می بیند که با وجود این قدرتها دستش خالی است.

یک بار که در محضر آیة الله سیّد محمّد علی روحانی بودم یادی از حاج آقا معین شیرازی رضوان الله علیه کردند. مرحوم حاج آقا معین ، از سادات معظّم بود و منبر هم می رفت. فرمودند : « حاج آقا معین شیرازی می گفت من ذکری بلدم که در اثر آن وقتی روی منبر می روم ملائکه را می بینم. » بعد آقای روحانی اشاره به زمین کرد و فرمود : « این چیزها را آدم [ در هنگام مرگ ] این جا می گذارد و می رود. باید دنبال چیزی بود که آنجا [ هم ] به درد بخورد و آن اخلاص است. »

انبیاء و اولیاء صلوات الله علیهم که وسائط فیض و مهبط وحی و متّصل به غیب هستند به ما خبر می دهند که اعمالی هست که آثارشان به مراتب قوی تر و نورانی تر و پایدار تر است نسبت به قدرتهایی مثل طیّ الارض و کیمیا و مانند آن. و چه بسا کسی که خود را به آن امور مهم مشغول سازد به اذن خدا بر آن علوم و قدرتها هم مسلّط شود بدون اینکه قصدش وصول به آنها بوده باشد.

کسی که در راه خدا قدم بر دارد و اعمالش را بر اساس حکمت و با مراجعهء به علمای ربّانی تنظیم و تطبیق نماید و خواست خدا را بر خواست نفس امّاره اش مقدّم کند ، خدای متعال قلبش را بی نیاز از غیر خواهد کرد ، اطمینان و ثبات قدم خواهد یافت ، و به جایی خواهد رسید که تخیّلات و اوهام دیگران به آن نخواهد رسید.