دکتر عارف نوشاهی ،‌ از محقّقان برجستهء کتابشناسی و شاخه هایی مانند آن است. اخیراّ کتابی از ایشان منتشر شده به نام « سیه بر سفید » و مطلب زیر در این کتاب آمده است. البتّه من خودم هنوز موفّق به مطالعهء این کتاب نشده ام و این مطلب را از سایت کتابخانهء مجلس شورای اسلامی نقل می کنم ؛ وَ العُهدَةُ عَلَی الرٰاوی.

« در تابستان ۱۳۸۵ ش / ۲۰۰۶ که مهمانِ مرکز پژوهشی میراث مکتوب ، تهران بودم، یک روز دکتر مهدی خواجه پیری مسئول مرکز میکرو فیلم نور ، دهلی نیز به مرکز آمد و شرح داد که او از گیاهی که در کوههای شمال هند می‏روید، موادی تهیّه کرده و از این مواد نوعی چسب آماده کرده که اگر روی کاغذ مالیده شود، کاغذ تقویت می‏شود؛ این مواد ضدِ سوسک، موش و موریانه است و حشرات از بوی آن می‏گریزند؛ کاغذی که به این ماده آغشته شود، با مچاله کردن و داخل آب گذاشتن، هیچ آسیبی نمی‏بیند!

ما همه قسمتِ آخر حرفِ دکتر خواجه پیری را کمی با ناباوری گوش کردیم. ولی او گفت: «این گوی و این میدان».

از کیف خود نسخه‏ ای خطّی درآورد که با این مواد مرمّت شده بود، برگی از آن را کَنْد و مچاله کرد، امّا هیچ ضرری به برگ نرسید و دوباره به حالت اصلی برگشت. بعد همان برگ را تا دقایقی در ظرفی پُر از آب گذارد. باز هم هیچ آسیبی به کاغذ و نوشته و مرکّب نرسید. ما همه شگفت زده شدیم.

آقای اکبر ایرانی، آقای احمدرضا رحیمی ریسه، آقای ناصر گلباز، آقای میرانصاری و من بنده این «نمایش جادویی» را تماشا کردیم. اگر این مواد گیاهی ضد آتش هم بود، دیگر نسخه‏ های خطّی از بلایای طبیعی مصون می‏شدند.

دکتر خواجه پیری با وجود اصرار دوستان، نه اسم گیاه را فاش کرد و نه روشِ ساختن آن را. او در مرمت نسخه‏ های خطّی مرکز میکروفیلم نور در دهلی، از چند سال گذشته تا به حال از این مواد استفاده می‏کرده و می‏کند. »