ابو عبد الله محمّد بن عمر واقدی از مورّخین مشهورِ تاریخ اسلام است. کتاب « المغازی » که در مورد تاریخ و اخبار جنگهای صدر اسلام است تألیف اوست. در این کتاب قضیهء جنگ خندق را مطالعه می کردم که متوجّه شدم نحوهء بیانی که در مورد نقش امیر المؤمنین صلوات الله علیه در این جنگ دارد گویا حکایت از تشیّع و یا حدّاقلّ محبّت او نسبت جناب سیّد الاوصیاء علیه السلام دارد. شروع کردم به مطالعهء احوالات او و در همان ابتدای کار عبارتی را در فهرست ابن ندیم دیدم که بسیار جالب توجّه است.

ابن ندیم [ یا آن گونه که بعضی معتقدند « ندیم » بدون « ابن » ] در مورد او می فرماید : « كان يتشيع ، حسن المذهب ، يلزم التقية. » ( ص ۱۱۱ ) شیعه بود امّا با تقیّة رفتار می کرد. بعد می گوید : « و هو الذي روى أن عليا عليه السلام كان من معجزات النبي صلى الله عليه ، كالعصى لموسى صلى الله عليه و إحياء الموتى لعيسى بن مريم عليه السلام … » الخ. او روایت کرده که امیر المؤمنین علیه السلام معجزهء رسول خدا صلّی الله علیه و آله بود همان گونه که عصا معجزهء موسی و زنده کردن مرده گان معجزهء عیسی بن مریم علی نبیّنا و آله و علیهم السلام بود.

به عظمت این مطلب توجّه کنید ؛ معجزهء رسول خدا صلّی الله علیه و آله تربیت یک انسان بود. آری ،‌ رسول خدا حضرت محمّد بن عبد الله صلّی الله علیه و آله و سلّم انسانی را تربیت کرد که بعضی قائل به خدایی او شدند ،‌ مظهر العجائب است ، عین الله است ،‌ اُذُن الله است ، دَرِ شهر علم و حکمت است ،‌ مظهر جمال و جلال خداست ، کسی است که « رومی » در مورد او به درستی می گوید :

رومــی نـشد از سـرّ علی کـس آگـاه

زیرا که نشد کس آگه از سرّ الله

یک ممکن و این همه صفات واجب ؟!

لا حول و لا قوّة الّا بالله