تا چه حدّ در برابر وحی می توان به یافته های عقلِ خود مطمئن بود ؟! در ابیات زیر ، جلال الدین محمّد بلخی به مذمّت تکیهء بیش از حدّ بر عقلِ جدا از وحی می پردازد. ( > دفتر چهارم مثنوی ) و تأکید می کنم که آنچه مورد مذمّت است ، اوهام و خیالاتی است که بسیاری از انسانها به عنوان یافته های « عقل » می شناسند.

داند او کو نیک‌بخت و محرمست

زیرکی ز ابلیس و عشق از آدمست

زیرکی سباحی آمد در بحار

کم رهد ، غرقست او پایان کار

هِل سباحت را ، رها کن کبر و کین

نیست جیحون ، نیست جو ، دریاست این

وانگهان دریای ژرف بی‌پناه

در رباید هفت دریا را چو کاه

عشق چون کشتی بود بهر خواص

کم بود آفت ، بود اغلب خلاص

زیرکی بفروش و حیرانی بخر

زیرکی ظنّست و حیرانی نظر