آیة الله عبد الله مامقانی رضوان الله علیه از علمای ربّانی در نجف اشرف بود. آثار زیادی از ایشان بر جای مانده است که – تا جایی که من دیده ام – همگی مفید اند. یکی از این آثار ، « مرآة الرَّشاد » است که در آن خطاب به پسرشان ( مرحوم آقا محی الدین مامقانی رضوان الله علیه که همین چند سال پیش وفات کردند ) و نیز ذریّة و دوستانشان سفارشهایی را ذکر کرده اند.
در جایی از این کتاب ( ص ۱۰۱ ) می فرمایند :
« و علیک یا بنیّ باقامة عزاء ابی عبد الله علیه السلام فی کلّ یوم و لیلة مرّة حسب مقدورک ، حتّی انّه ان لم یتیسّر لک مؤونتها و لم تقدر الّا علی قراءة کتاب التعزیة لعیالک فی الیوم و اللیلة مرّة فافعل ، فانّه عزیز الله تعالی ، لوصوله فی الاطاعة الی درجة تفرّد بها ، فبذل نفسه و ماله و عیاله کلّها فی سبیله تعالی ، و فی التوسّل به خیر الدارین و فوز النشأتین. »
« پسرم ! هر شبانه روز یک بار هر طور که می توانی مجلس عزا برای امام حسین علیه السلام بر پا کن ، حتّی اگر فقط در این حد توانائی داری که از روی کتابی که در تعزیه نوشته شده [ قسمتی را ] برای عیالت [ = زن و فرزندانت ] یک بار در شبانه روز بخوانی ، همین کار را انجام بده ، چرا که او [ = امام حسین علیه السلام ] عزیزِ خدای تعالی است ، زیرا در اطاعت از اوبه درجه ای رسید که هیچ کس به آن حدّ نرسید ، پس نفسش و مالش و عیالش – همه – را در راه خدا بذل کرد ، و در توسّل به او خیر و رستگاری دنیا و آخرت هست. »
شاید با خواندن و شنیدن این قبیل مطالب سؤالاتی در ذهن بعضیها ایجاد شود : آیا بهتر نیست بجای این همه غم و اندوه قدری هم شاد باشیم ؟! آیا مؤمن فقط محزون و اندوهناک است ؟! آیا این روضهء هر روزه ، هر هفته ، هر ماه و … موجب به وجود آمدن روحیّه ای افسرده نمی شود ؟ و … .
هر چند پیش از این ، در این مورد توضیحاتی داده ایم ، امّا ان شاء الله به زودی باز هم به آن خواهیم پرداخت.
گذاشتن پاسخ