این شعر که کاندیدای شعر برگزیدهء سال ۲۰۰۵ شده ، توسّط یک کودک آفریقایی نوشته و در همان سال در سازمان ملل خوانده شد و استدلال شگفت انگیزی دارد :

وقتی به دنیا میام، سیاهم، وقتی بزرگ میشم، سیاهم، وقتی میرم زیر آفتاب، سیاهم، وقتی می ترسم،سیاهم، وقتی مریض میشم، سیاهم، وقتی می میرم، هنوزم سیاهم…

و تو ، آدمِ سفید ! وقتی به دنیا میای، صورتی ای، وقتی بزرگ می شی، سفیدی، وقتی میری زیر آفتاب، قرمزی، وقتی سردت میشه، آبی ای، وقتی می ترسی، زردی، وقتی مریض می شی، سبزی، و وقتی می میری، خاکستری ای …

و تو به من می گی : « رنگین پوست » ؟!