روایتی هست از امیر المؤمنین صلوات الله علیه که سابقاً آن را در کتاب « امالی » شیخ صدوق رضی الله عنه دیده بودم و اخیراً متوجّه شدم در کتاب « کافی » ، « من لا یحضره الفقیه » و چندین کتاب دیگر هم ( اگر چه با تفاوت بسیار کمی در بعضی از الفاظ ) ذکر شده و در بعضی از کتب عامّة ( = اهل سنّت ) هم هست. ما در اینجا آن را برا اساس نسخه ای از کتاب شریف « کافی » که در اختیار داریم ذکر می کنیم :

از امام جعفر صادق علیه السلام نقل شده که فرمود : امیر المؤمنین علیه السلام فرمود : «  كانت الفقهاء و العلماء إذا كتب بعضهم إلى بعض كتبوا بثلاثة ليس معهنّ رابعة : من كانت همّته آخرته كفاه الله همّه من الدنيا و من أصلح سريرته أصلح الله علانيته و من أصلح فيما بينه و بين الله عزّ و جلّ أصلح الله تبارك و تعالى فيما بينه و بين الناس. »

فقهاء و علماء وقتی به هم نامه می نوشتند سه مطلب را در آن می نوشتند که چهارمی نواشت [ شاید مقصود این باشد که به عنوان موعظه و نصیحت و تذکّر ، فقط این سه نکتهء مهم را به هم متذکّر می شدند ] :

۱ ) کسی که همّتش آخرتش باشد خدا دلمشغولیِ او  نسبت به امور دنیا را کفایت می کند.

۲ ) کسی که باطنش و نیّتش را اصلاح کند ، خدا ظاهرش را اصلاح می نماید.

۳ ) کسی که آنچه مابین او و خدا است  [ = رابطه اش با خدای عزّ و جلّ ] را اصلاح کند ، خدا مسائل ما بین او و مردم را اصلاح می نماید.

پس راه اصلاح امور دنیوی ، اصلاح رابطهء انسان با خدا و کار برای آخرت است. و البتّه بدیهی است که این ، منافاتی با تلاش برای اصلاح دنیا ندارد بلکه به این معناست که اگر کسی طالب اصلاح واقعی امور است ،‌ باید برای آخرت و اصلاح رابطه اش با خدا تلاش کند.