عبادات ( نماز ، روزه و … ) در نهایت باید باعث نورانیّت قلب ، صفای باطن و مانند آن شود ، و لازمهء این نورانیّت ( اگرچه در دراز-مدّت ) ، حسن ظنّ به دیگران ، راستگویی ، لطافت قلب و مانند اینهاست. کسی که ، بدون اینکه غیب بداند ، در مورد باطن دیگران – هر چند در سلیقه و حتی عقیده با او مخالف باشند – بد فکر می کند باید ببیند کجای کارش اشکال داشته ، آدم تا از این حجابها رها نشود و این موانع را پشت سر نگذارد به جایی نخواهد رسید ( و متأسفانه اکثر اهل سیاست به این درد مبتلا هستند ). برعکس ، وقتی از اینها گذشت و حسن ظنّ ، صدق و امثال آن در قلب او جا گرفت ، به جایی خواهد رسید که نه چشمی دیده و نه گوشی شنیده و نه به ذهنی خطور کرده است.