جنس غم و غصه های اهل الله با بقیّه فرق می کند ، همان گونه که جنس شادی های آنها هم با سایر مردم تفاوت دارد. غمهای اهل معنا ، به تناسب ذاتشان ، منافاتی با شادی های دنیوی ندارد ؛ به همین دلیل است که می بینی ایشان را که غم عالَمی را می خورند ، امّا « افسرده » نیستند. عمری برای امام حسین صلوات الله علیه گریه می کنند ، دهری را از خوف و خشیت نسبت به حضرت حق – تبارک و تعالی – اشک می ریزند و با دیدن هر مظلوم و محرومی قلبشان فشرده می شود ، امّا « شاد » اند ، « نشاط » دارند ، « حیات » در فکرشان ، روحشان و قلبشان جاری و ساری است. ممکن است گرفتار فقر ، بیماری و مانند آن باشند ، امّا « ثابت قدم » اند و اُفُق ، برایشان روشن است.
« أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُون » ( يونس ، ۶۲ )
« آگاه باشيد، كه بر دوستان خدا نه بيمى است و نه آنان اندوهگين مىشوند »
در طرف مقابل ، می توان گفت که اهل دنیا ، هیچگاه واقعاً شاد و با نشاط نیستند ، بلکه گاهی می روند به عوالم « نفهمی » و « هپروت » ؛ می خندند ، مسخره گی می کنند ، امّا چه زود است وقتی که همهء اینها همچون سرابی محو می شود و جز حسرت برایشان چیزی نمی ماند.
نشاط و شادی حقیقی جز از راه اتّصال با خدای متعال ، از طریق خوف و خشیت نسبت به او ، گریه بر مصائب حضرت سیّد الشهداء صلوات الله علیه ، استغفار حقیقی و مانند آن ، به دست نمی آید.
وَ اللهُ یقولُ الحَقَّ و هُوَ یَهدی السَبیل.
گذاشتن پاسخ