انسان ِ گُنگ
به باورش نمی آید
صبحی که به پای خودت آمدی
شاید بر روی دست دیگران برگردی …
امان از زمانی که خدا جای ندا دادن
کسی را با سیلی صدا کند
آه …
آه …
از گاهی که چوب ِ خدا صدا دارد
چه شرمی است
وقتی خدا را در موعد ذلّت
بیشتر از زمان عزّت ، می شناسیم
باورمان وارونه است !
پنداشته ایم
ذلّت از اوست ٬ عزّت از ما
هنگام ذلّت فریاد می زنیم
که چرا من ؟!؟
اما هنگام عزّت هیچکس تردید ندارد
که چرا من ؟!
گذاشتن پاسخ