فَسُبْحانَ اللَّهِ حينَ تُمْسُونَ وَ حينَ تُصْبِحُونَ * وَ لَهُ الْحَمْدُ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ عَشِيًّا وَ حينَ تُظْهِرُونَ ( الروم ، ۱۷ و ۱۸ )

پس خدا را تسبيح گوييد آنگاه كه به عصر درمى ‏آييد و آنگاه كه به بامداد درمیشويد. * و ستايش از آنِ اوست در آسمانها و زمين و شامگاهان و وقتى كه به نيمروز مى‏ رسيد.

در بین اذکار و اوراد ، تسبیح مقام خاصّی دارد. یکی از اهل علم فرموده : تسبیح [ اگر با شرایطش همراه باشد ] ، انسان را با عالَمِ ولایت آشنا می کند.

تسبیح ، اقرار به منزّه بودن خدای متعال است از هر چیزی که لایقِ او نیست.

و به صور مختلفی می توان به آن مشغول بود : تکرار « سبحان الله » در رکوع و سجود ، ذکر یونسیّة ( « لا الٰهَ الّا انت سبحانک انّی کنت من الظالمین » ) ، نماز حضرت جعفر علیه السلام ( که در اوائلِ « مفاتیح الجنان » ذکر شده ) و … .