در هنرهای رزمی ، وقتی حریفت به سادگی شکست می خورد ، هیچ ایده یا انگیزهء قوی ای برای پیروزی ندارد و خلاصه وقتی خیلی جدّی نیست ، مبارزه حال نمی دهد ! امّا وقتی طرف برای خودش صاحب استراتژی است ، هدفی مشخّص دارد ، سرسخت است و « پولیتیک » باز ، آن وقت است که لذّت مبارزه را با تمام وجودت حسّ می کنی و هرچه مبارزه سخت تر باشد سرزندگی و شادابی ات بیشتر می شود … . و این چنین است که اگر این کاره باشی ، آدم خبیثی مثل « هنری کسینجر » ( که تقریباً نسخهء امروزی عمرو عاص است ) برایت موجود جالبی می شود. از این نظر ، « ولادیمیر پوتین » ( صرف نظر از اینکه در جبههء حقّ است یا باطل ) ، یک تنه بیش از تمام رئیس جمهورهای سالهای اخیر آمریکا ارزش دارد ؛ این جماعت ضعفا ( بخصوص بوش ، کلینتون و اوباما ) به لحاظ معیارهای استراتژیک قابل قیاس با پوتین نیستند. بخصوص تماشای « جزّ جگر دادن » های این مرد به اوباما ( مثلاً در قضیهء استرداد اسنودن یا ماجرای اخیر کریمه ) یکی از تماشایی ترین صحنه های تماشاخانهء سیاست امروز است.