سیّد خلف بن سیّد عبد المطّلب موسوی مشعشعی رضوان الله علیه ( متوفّای سال ۱۰۷۴ ) از علمای عامل بوده و او را به علم و عبادات و زهد توصیف کرده اند. خاندان ایشان را « سادات مشعشعی » می گویند و پسر او سیّد علی خان والی حویزه شد و مدّتها این طائفه بر منطقه ای از ایران و عراق امروز حکومت کردند. ( نَسَبِ دوست عزیز من جناب آقای سیّد فرید موالی زاده به این خاندان می رسد ؛ یعنی ایشان از سادات مشعشعی هستند ).

این سیّد جلیل القدر بیش از ۲۰ کتاب نوشته است و بنا بر گزارش پسر بزرگوارش سیّد علی خان ، شش تا از آنها را در وقتی تألیف کرده که چشمانش نابینا شده بودند ( البتّه لابدّ ایشان مطالب را املاء می کرده و دیگران می نوشته اند ).

از جملهء کتابهایی که در وقت نابینائی تألیف کرده است کتابی است در شرح دعای عرفهء حضرت سیّد الشهداء امام حسین صلوات الله علیه به نام « مظهر العجائب ». این کتاب را متأسّفانه تا به حال ندیده ام امّا نقل قولهایی از آن را در جاهای مختلف مشاهده کرده ام.

ماجرای تألیف این کتاب از این قرار است که سیّد خلف و میرزا محمّد استرآبادی ( مؤلّف کتب ثلاثة در علم رجال ) رضوان الله علیهما در سفر حجّ همسفر بودند. دعای روز عرفهء امام حسین علیه السلام نزد میرزا محمّد بود و این دو سیّد بزرگوار در عرفات آن را قراءة کردند. سیّد خلف به میرزا محمّد گفت : « این دعا قابلیّت این را دارد که شرح شود و خوب است که شما آن را شرح کنید. » میرزا محمّد گفت : « من این درخواست را از شما می کنم. » سیّد خلف از بابِ – به اصطلاح – شکسته نفسی گفت : « من اهلیّت و صلاحیّتِ ورود به این کار را ندارم. » میرزا محمّد گفت : « این طور نیست ، بلکه شما مناسب ترین مردم برای این کار هستید. » سیّد می پذیرد و اینچنین می شود که پس از بازگشت از حجّ اقدام به شرح این دعا و تألیف « مظهر العجائب » می نماید.