چقدر انسانها از دلمردگی می نالند ! چرا خیلی ها احساس سرزندگی و نشاط نمی کنند ؟!

یکی از عواملی که شاید بیشترین اثر را در دلمردگی داشته باشد ، ارتباط با کارهایی است که از مصادیق « لغو » و « لهو » هستند. خدای متعال یکی از اوصاف مؤمنین را روی گردانی از « لغو » معرّفی می کند. ( « … وَ الّذینَ هُم عَن اللَّغوِ مُعرِضون ». ) لغو و لهو یعنی کار بی فایده ، کاری که نفعی برای انجام دهندهء آن در پی ندارد. در زمانهای گذشته شاید زمینهء اشتغال انسانها به چنین کارهایی کمتر فراهم بود. امّا در دوران ما ، با وجود این همه امکاناتِ ارتباطی ، سرگرمی و … ، درصد بالایی از اوقات ما به کارهایی صرف می شود که از مصادیقِ بارزِ لغو اند ! سرکشی به سایتهای مختلف ، دید زدن به شبکه های گوناگون ، گفتگوهای بی فایده و … . اینها – هر چند از همان اوّل متوجّه نشویم – کم کم موجبِ افسردگی ، قساوت قلب ، دلمردگی و ظلمت قلب می شوند.

فکر کن ! این همه صرف وقت در فلان شبکهء اجتماعی ، این همه رَصَدِ سایتهای خبری برای کسی که به قول معروف « نه سر پیاز است و نه تَهِ پیاز » ، این همه بحثها و جدلهای سیاسی و غیر سیاسی و … چه سودی برای تو داشته و خواهد داشت ؟ آیا بعد از مدّتی اشتغال به این امور ، انسانِ بهتری شده ای ؟ سیر کارهایت بهتر شده و رو به بالاست ؟ احساس رضایت بیشتری می کنی ؟ دلت روشنتر شده ؟

انسان مؤمن ، هر کارش بر اساس فایده ای است که بر آن کار مترتّب است ؛ اگر مطالعه می کند ، اگر به کار اقتصادی مشغول است ، اگر تفریح می کند و … همه و همه به خاطر فایده ای است که این کارها دارند. او اوقات خود را به بهترین شکل مدیریّت می کند و نتیجه این می شود که دلش زنده و روحیّه اش مثبت است و قلبش تجلّی گاهِ اسم شریفِ « حَیّ » می شود … .