سیر و سلوک را باید به مثابه یک کلّ دانست ؛ به این معنا که برای وصول به درجات و شهود مقامات باید تمامیِ شرائط لازم را رعایت کرد. شاید به همین دلیل باشد که طبق روایات ، هیچ عمل صالحی و یا گناهی را نباید کوچک بپنداریم. چه بسیارند افرادی که به اعمالی مشغول می شوند و آنگونه که انتظار دارند نتیجه نمیگیرند و وقتی در کار آنها و در مجموع اعمال و احوالشان دقت میکنیم می بینیم که یا تصوّرشان نسبت به آنچه باید به آن برسند اشتباه بوده و یا یک یا چند شرط از شروط لازم را رعایت نکرده اند. شروطی مانند عمل به واجبات و ترک محرّمات ، اعتدال در خوردن و آشامیدن ، تهجّد ، صلهء رحم و … .نمی شود که کسی اهل دروغ گویی باشد و انتظار داشته باشد به درجات عالیه برسد ! و یا در سحر و یا حدّ اقلّ در بین الطلوعین بیدار نباشد و انتظار داشته باشد در راه خدا به مقاماتی عالی برسد ! و … .