بگذريم كه بعضى ماه ها دل آدم درون سينه اش نيست اما مجبور است سمت چپش را بكند به طرف خانه ى خدا و طواف كند … آن هم با دلى كه نيست ! با دلى كه ندارد …
بعد هم بنشيند گوشه اى و زُل بزند به خانه ى خدايي كه همه آسمان ها و زمين را به قدرتش در لحظه اى آفريده و دلش را خوش كند به اينكه ديدن كــعــبــه كم از طــواف نيست!
حالا چند سال بعدش كه مى شود ، دلش تازه مى تپد ميان سينه و دلتنگ روزهاى بى دلى اش مى شود ، مخصوصا وقتى همه جا خبر از سـپـيـد پـوشـانِ عـرفـاتـى است …
گذاشتن پاسخ