بسیاری از ما از آثار توجّه و اتّصال و ارتباط با انبیاء و اولیاء ( بجز چهارده معصوم ) علیهم السلام غافلیم. درست است که

نـام احمــد نـام جـمله انبیـا اسـت

چون که «صد» آمد «نود» هم پیش ماست

امّا ارتباط باطنی با سایر اولیاء الله و تأمّل و تدبّر در احوالات و بواطن آنها نیز آثار بسیار مهمّی دارد.

همین چند روز پیش حضرت استاد نقل کردند که یکی از بزرگان در اثر ارتباط با حضرت کلیم الله ؛ موسی بن عمران – عَلی نَبیِّنا وَ آلِه وَ عَلیه السلام – مورد لطف آن حضرت قرار گرفته و در یک مسألهء بسیار مهمّ ( در موردِ یکی از اسماء الله ) به ایشان کلیدی داده شده و فتح بابی شده است.

این سخن را در نیابد هیچ فهم ظاهری

گر ابونصرستی و گر بوعلی سیناستی

تذکّر این نکته فقط به منظور تلنگری بر اذهان و افکار خواب آلودهء ما است. مرتّب قرآن بخوانیم ، هیچ روزی بر ما نگذرد که با قرآن ارتباطی نداشته باشیم ( اگرچه کم باشد و مثلاً روزی ۵۰ آیه ) ، و در هنگام قرائت قرآن ، به احوالات انبیاء و اولیائی که در کتاب خدا از آنها یاد شده توجّه و در آن تدبّر کنیم. و با تضرّع به خدای متعال و توسّل به اهل بیت علیهم السلام ، از خدا بخواهیم که برایمان ، اگر به مصلحت ماست ، فتح بابی شود. وَ هُوَ الفَتّاح العَلیم.