سه شنبه ۱۸ جمادی الاولی ۱۴۳۳ ( ۱۳۹۱/۱/۲۲ ) حضرت آیت الله سیّد طیّب جزایری فرمودند :

من هندوستان که بودم ، دورانی بود که انگلیس بر آنجا حکومت می کرد. انگلیس – مثل هر ملّت دیگری – چیزهای خوبی هم دارد. بهترین صفت انگلیسی ها این است که به وقت احترام می گذارند و وقت نزدشان خیلی اهمّیّت دارد. روی میزهایشان [ احتمالاً در ادارات و مانند آن ] لازم بود که یک نوشته و کتیبه باشد ، رویش را به طرف مهمان گذاشته بودند و رویش نوشته بود :

 « Time is money » یعنی : « وقت ثروت است. »

در « نهج البلاغه » هم هست که « الفُرَصُ تَمُرُّ مَرَّ السَحٰاب » یعنی : « فرصت ها مثل ابرها که می گذرند و دیگر بر نمی گردند ، می گذرند. »

من در نجف اشرف که بودم دو شعر از حضرت علی علیه السلام را که از دیوانشان انتخاب کرده بودم ، نوشته و در حجرهء خودم به دیوار نصب کرده بودم.

لو کان هذا العلم یحصل بالمنیٰ     ما کان یبقیٰ فی البریّة جاهلُ

اجهد و لا تکسل و لا تکُ غافلاً     فندامة العقبیٰ لمن یتکاسل

این شعر را که می دیدم ، از رختخواب می جهیدم !‍

شعر دومی که نوشته بودم این بود :

اخی لن تنال العلم الّا بستّة     سأُنبیک عن تفصیلها ببیان

ذُکاء و حرص و اجتهاد و بُلْغة     و ارشاد استاد و طول زمان

 و اوقات کار را ( که فلان کار را فلان وقت باید انجام دهم ) نوشته بودم.