بسیار دیده می شود که بعضیها ، با وجود اشتغال زیاد به اذکار و مانند آن ، آثار کمی مشاهده می کنند و پیشرفتشان کم است. یکی از مهمترین عوامل این مسألة ، کوتاهی در مراقبه است. انسان مؤمن در هر حال باید حواسش به مسائلی باشد و اموری را رعایت کند ؛ در رأس این امور ، انجام واجبات و ترک محرّمات است. اینکه کسی دلش خوش باشد که به وردی و ذکری مشغول است ، امّا هر کاری هم که نفسش خواست انجام دهد ؛ هر چیزی که خواست و هرقدر که خواست بخورد ، هر قدر که دلش خواست وقتش را در پی این خبر و آن خبر تلف کند ، با هر کسی معاشرت کند ، و … ، این روش با ماهیّت سیر و سلوک منافات دارد. هر قدر مراقبه بیشتر باشد ، آثار اذکار و سایر أعمال صالحه نیز بیشتر و بهتر خواهد بود. تا مراقبه درست نشود کار انسان درست نمی شود.