دُن کورلئونهء « پدرخوانده » ، انسانی است که برای گرفتن حقّ خود و خانواده و دوستانش ، به جنگ با نابرابری ها رفته و امپراطوری با عظمت خویش را ساخته است. در « پدرخوانده » ، شکوه و جلال مافیای کورلئونه نشان داده شده. دُن کورلئونه ، ما را به یاد انسانهای حکیم می اندازد ، آنها که حکمتشان در دانش و عمل ، آنها را به شخصیّتی کاریزماتیک بدل کرده ، آنها که توانسته اند بر نظم ، یا بهتر است بگوئیم : بی نظمیِ حاکم بر بسیاری از قوانین اجتماع پیروز شوند ، و به موازات حکومتهای رسمی ، سلطنت خود را ایجاد کرده و گسترش دهند. شاید به همین دلیل است که از زمان انتشار آن ، و بخصوص از زمانی که آن فیلم مشهور ، یعنی اوّلین فیلم از سه گانهء « پدرخوانده » ، بر اساس آن ساخته شد ، تا امروز ، دُن کورلئونه و مافیای تحت أمرش به نمادی از موفّقیّت تبدیل شده است. « ماریو پوزو » ، در « آخرین پدرخوانده » قدری به فلاکت و فساد مافیا پرداخته ، شاید می خواسته با این داستان ، آن هالهء مثبتی که خودش در « پدرخواندهء » اوّل برای مافیا ایجاد کرده را خنثی کند !