شمّه ای از اوصاف آیة الله سیّد احمد مددی را چند سال قبل از رفیق شفیقم جناب آقای سیّد محمّد حسن موسوی شنیدم. امّا در همان وقت ، توفیقِ شرفیابی به محضرشان را نیافتم. تا اینکه در ماه رمضان ۱۴۳۱ که یک شب برای افطار در منزل آقا سیّد محمّد حسن مهمان بودیم ، موفّق به زیارت ایشان شدم. در آن مجلس بیشتر با شیخنا العلّامة سیّد عبد الستّار حسنی ( که طبق عادتشان مدّتی از سال را در ایران بودند ) صحبت می کردند و بیشترین چیزی که از ایشان مشاهده کردم ، سعهء اطّلاعاتِ ایشان در موضوعات مختلف از جمله اوضاع عراق بود و در همین رابطه به بعضی از محتویّاتِ کتاب خاطرات « پُل برمر » ؛ اوّلین حاکم آمریکایی عراق بعد از سقوط صدام ، اشاره کردند. آقای حسنی ( که خود ، دریایی است از علومِ تاریخ ، ادبیّات ، انساب و … ) از وسعتِ معلومات ایشان به وجد آمده بود ! متأسّفانه بعد از آن تا مدّتی توفیق درک محضر ایشان را نداشتم. تا اینکه حدود یک سال و نیم قبل که به شدّت درگیر حلّ مسألهء عویصهء شرائط حجّیّت روایات بودم ، مسأله را با ایشان مطرح کردم و همین ،‌ فتح بابی بود برای ارتباط علمی با ایشان. بعضی از مسائلی را که از ایشان و در محضر ایشان استفاده کرده ام در جای دیگری نیافته ام و … شرحِ فضائل ایشان خود ، رساله ای مستقلّ و مجالی واسع می طلبد و این چند سطر هم از باب ادای بخش کوچکی از حقوق بی شمار ایشان بر حقیر نوشته شد.

[ از راست : جناب آقای حاج سیّد محمّد طاهر موسوی زاده ،‌ آیت الله مددی ، آیت الله جلالی ، ماه مبارک رمضان ۱۴۳۲ ]